Gelukkig was het een alleraardigste meneer en tussen de werkzaamheden door (hij repareren, ik stofzuigen en koffie zetten) kwamen we aan het kletsen over hoe het is om ’s nachts je bed uit te moeten voor je werk. Ook hij moest er de volgende dag er op de gewone tijd weer uit.
Gelukkig hebben wij als dierenartsen dank zij de spoedkliniek geen diensten meer ‘s nachts. Wel zo fijn, want het kwam nog al eens voor, dat ik midden in de nacht stond te wachten op een patiënt die uiteindelijk niet kwam opdagen. De eigenaar had zich dan kennelijk bedacht, maar “vergeten” af te bellen. Op zo’n moment is het kwestie om niet te boos te worden want anders lukt het niet om de slaap weer te vatten wanneer je eenmaal weer in je bed ligt.
Op een nacht zoals deze moest ik wel denken aan al die mensen die voor ons allemaal klaar staan in het holst van de nacht. De politie agenten, de telefonisten, de glaszetters. Maar ook al die anderen die ik die nacht gelukkig niet gesproken heb, maar die wel ’s nachts werken, zoals bijvoorbeeld ziekenhuismedewerkers en treinmachinisten. Alleen die ene vandaal die de ruit van de deur intrapte daar denk ik liever niet aan. Maar voortaan hangt er wel een camera in onze praktijk om te weten te komen wie dit doet. We betreuren dit natuurlijk, maar hopen ook dat hier een preventieve werking van uit zal gaan. Jammer maar waar.
